Het idee voor het project is bij mij ontstaan vanuit mijn manier van werken, het proces waarmee ik mijn schilderijen creeer. Dit zijn in eerste instantie maquettes van virtuele landschappen, gemaakt van zand of klei, met architectonische toevoegingen in de vorm van houten elementen.
Na een serie schilderijen gemaakt te hebben op basis van foto’s van maquettes had ik het gevoel dat het goed zou zijn voor de uitwerking van mijn architectuur-ideeen om een installatie te maken waarbij de maquettes autonoom konden worden. Na het zien van het werk "NEW BABYLON" van Constant bij de laatste Documenta werd mijn interesse geintensiveerd voor een utopische architectuur. Bij mijn eindexamenscripie uit 1991, met als titel: "tijd en ruimte in de vierde dimensie", had ik mij al verdiept in het gedachtengoed van Van Doesburg. Bij de voorbereidingen voor de installatie ging ik uit van de hyperkubus. Dit is een illusionistische achthoekige kubus die onder andere door van Doesburg werd gebruikt om een vierde ruimtelijke dimensie mee te symboliseren. Op elke hoek van de hyperkubus tekende ik een cirkel waardoor er acht overlappingen ontstonden. Dit is het principe waarmee graancirkels zijn gemaakt. Met deze vorm ben ik aan het plakken en knippen gegaan waarmee ik weer nieuwe vormen maakte. Dit resulteerde in zeven maquettevormen die onderling met elkaar verbonden waren. Om de ruimtelijkheid te vergroten liet ik de installatie baden in een diepblauw licht waardoor het leek dat de ondergrond immaterieel werd. De vormen lijken te gaan zweven. De maquettes geven ook licht van zichzelf waardoor de suggestie wordt gewekt van bewoonbaarheid. De film van de installatie is een extra toevoeging die benadrukt dat het hier gaat om een parallelle werkelijkheid. Hierbij doel ik op het contrast tussen fysieke werkelijkheid en visuele werkelijkheid. Bijvoorbeeld de planeet Mars vanwaar haarscherpe beelden werden verzonden naar de aarde waardoor het lijkt alsof het heel tastbaar is terwijl Mars miljoenen kilometers van ons verwijderd ligt. Het is fysiek onmogelijk om daar nu rond te lopen. Daarentegen wordt technologisch nu alles in het werk gesteld om dit soort ervaringen virtueel te realiseren. Denk aan film, computerspelen en "Virtual Reality".
Wat het project toont is een parallelle werkelijkheid met een zwevende architectuur. Een futuristische wereld die tastbaar dichtbij is maar door de filmische transformatie ook veraf.
De maquettes funcioneren als voorstellen voor utopische architectuur en lijken de droom, dat er leven mogelijk is in andere delen van de kosmos, te vervullen.